W Nowym Testamencie, w Ewangelii św. Mateusza znajdujemy następujący fragment:
"Piłat widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej wzrasta, wziął wodę i umył ręce wobec tłumu, mówiąc: «Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz». A cały lud zawołał: «Krew Jego na nas i na dzieci nasze»." (27:24-25)
W Biblii Tysiąclecia opatrzone jest to komentarzem: "Przez to lud bierze na siebie odpowiedzialność za zbrodnię, której się domaga."
Tym ludem są - rzecz jasna - Żydzi. Żydzi biorą na siebie - w tej scenie - odpowiedzialność za śmierć Jezusa.
Rzadko które słowa jakiejkolwiek księgi spowodowały tyle zła, zbrodni i cierpienia, jak to zdanie z Nowego Testamentu, przypisane Żydom.
Odpowiedzialność ta rozumiana była bowiem ponad czasem i przestrzenią.
Konsekwencje tego zdania z Nowego Testamentu ponosili przez setki lat Żydzi, którzy nie mieli absolutnie nic wspólnego z wydarzeniami opisywanymi w Nowym Testamencie. Uważano ich za winnych śmierci Jezusa i z tego powodu prześladowano, torturowano i mordowano.
W ostatnich dniach media komentują opublikowane właśnie fragmenty drugiej części dzieła autorstwa papieża Benedykta XVI pt. „Jezus z Nazaretu”.
Rzecz dotyczy przede wszystkim papieskiej interpretacji Ewangelii św. Mateusza w sprawie odpowiedzialności za śmierć Jezusa.
Papież jednoznacznie stwierdza, że naród żydowski ani nie był winny śmierci Jezusa, ani - tym bardziej - nie może ponosić za nią zbiorowej i pokoleniowej odpowiedzialności.
W tekście "Benedykt XVI: Żydzi nie są winni śmierci Chrystusa" (autor: Waldemar Piasecki) czytamy:
"Papieska jednoznaczność i dobitność w uwolnieniu Żydów od zarzutu bogobójstwa została bardzo pozytywnie przyjęta przez amerykańskie organizacje żydowskie, w tym mające swoje siedziby w Nowym Jorku – Światowy Kongres Żydów i Ligę Przeciw Zniesławianiu (ADL), chrześcijańsko-żydowskie organizacje dialogowe, jak też przez wielu przedstawicieli Kościoła rzymskokatolickiego w USA, w tym z waszyngtońskiego Catholic University of America.
Specjalny list do Benedykta XVI skierował premier Izraela Benjamin Netanjahu. Wyraża w nim wdzięczność za odrzucenie przez papieża "fałszywych oskarżeń, które służyły za podstawę do szerzenia przez stulecia nienawiści wobec Żydów".
(...)
W swej książce, Benedykt XVI zajmuje się Ewangelią Mateusza oraz jej kontrowersyjnym wersetem: "A cały lud zawołał: Krew Jego na nas i na dzieci nasze" (Mt 27,25). Przez stulecia interpretowano go jako zbiorowe przyjęcie przez Żydów, pokoleniowej odpowiedzialności za śmierć Syna Bożego wskutek czego przestają być ludem wybranym przez Boga oraz stają się przezeń odrzuceni i przeklęci.
Sobór Watykański Drugi we wspomnianej deklaracji „Noastra Aetate” stwierdzał: "A choć władze żydowskie wraz ze swoimi zwolennikami domagały się śmierci Chrystusa, jednakże to, co popełniono podczas Jego męki, nie może być przypisane ani wszystkim bez różnicy Żydom wówczas żyjącym, ani Żydom dzisiejszym. Chociaż Kościół jest nowym Ludem Bożym, nie należy przedstawiać Żydów jako odrzuconych ani jako przeklętych przez Boga, rzekomo na podstawie Pisma Świętego. Niechże więc troszczą się wszyscy o to, aby w katechezie i w głoszeniu słowa Bożego nie nauczali niczego, co nie zgadzałoby się z prawdą ewangeliczną i z duchem Chrystusowym". A nieco wyżej Sobór powiada, że mimo nieprzyjęcia Ewangelii przez większość tego narodu, mimo nawet aktywnej opozycji wobec jej orędzia, "Żydzi nadal ze względu na swoich przodków są bardzo drodzy Bogu, który nigdy nie żałuje darów i powołania".
Benedykt XVI w „Jezusie z Nazaretu” wyraźnie – i w duchu „Nostra Aetate” – definiuje o jakich Żydach jest mowa u ewangelisty Mateusza. Pisze : "Najpierw zapytajmy jednak: Kim właściwie byli oskarżyciele? Kto nalegał na wydanie na Jezusa wyroku śmierci?". Po czym odpowiada: „ W odpowiedziach Ewangelii zachodzą różnice, nad którymi musimy się zastanowić”. Według Jana są to po prostu "Żydzi". Jednak to określenie – podkreśla papież – absolutnie nie oznacza u Jana – całego narodu izraelskiego jako takiego. Chodzi jedynie o „arystokrację światynną”, która zdecydowała o śmierci Jezusa. Definiując natomiast tłuszczę (nazywaną przez Mateusza „całym ludem”), wznoszącą okrzyki poparcia dla ukrzyżowania, papież stwierdza jasno, że byli to jedynie „zwolennicy Barabasza”.
Opisywane okrzyki tłumu pojawiają się zresztą tylko u Mateusza, nie ma o nich nic u innych ewangelistów. Można to tłumaczyć tym, iż jego Ewangelia adresowana była głównie do Żydów, których miał ambicję „nawracać”, uprzednio wskazując na ich „odpowiedzialność” za zbrodnię bogobójstwa oraz dalsze tego konsekwencje.
Obarczanie za to Żydów ówcześnie żyjących w Jerozolimie czy tym bardziej wszystkich jacy wtedy żyli oraz tych, jacy mieli się dopiero urodzić jest oczywistym krzywdzącym nadużyciem nie mającym nic wspólnego z nauką Kościoła. Tak jest konkluzja lektury „Jezusa z Nazaretu” pióra Benedykta XVI.
Nowojorski rabin Eric Greenberg, renomowany specjalista dialogu żydowsko-chrześcijańskiego oraz znany publicysta-watykanista z rzymskiego dziennika „La Repubblica”, Giancarlo Zizola formułują niemal identyczną opinię, iż „novum” dokonanej przez papieża-teologa „dekonstrukcji historycznego fałszerstwa” polega na tym, że odważnie poddaje „analizie krytycznej” uważane dotąd za „nietykalne” świętych tekstów Kościoła.
Zizola dodatkowo zwraca uwagę, że: „w tekście Ratzingera znaleźć też można echo żydowskiego punktu widzenia, jak ten, zaproponowany przez Chaima Cohna sędziego Sądu Najwyższego Izraela, że Jezus skazany został na śmierć przez rzymskiego namiestnika Palestyny w latach 26-30, zgodnie z prawem rzymskim i na podstawie przyznania się do winy”. Konsekwencja tego jest oczywista: Jezus miał rzymski proces, w którym otrzymał rzymski wyrok, który wykonali rzymscy oprawcy.
(...)
Interesujące, jak nauczanie Ojca Świętego wybrzmi w kościołach podczas nadchodzących świąt Wielkanocnych. Papieska książka „Jezus z Nazaretu” ukazuje się już 10 marca br."
